Günümüzde COVID-19 hastalığının tanısını genellikle PCR tabanlı kitler ve serolojik tabanlı kitler kullanılarak yapılmaktadır. PCR tabanlı kitler SARS-CoV-2 virüsüne ait genetik materyali (genom veya mRNA’nın seçilen bölgesi) hedef alırken, serolojik tabanlı olanlar ise bireyin bağışıklık sistemi tarafından oluşturulan antikoru ya da virüse ait antijeni hedef almaktadır. PCR tabanlı teknolojilerin çalışma prensibi genetik materyalin çoğaltılmasına dayanırken serolojik testler ise antijen antikor etkileşimine dayalı olarak sonuç vermektedir. Piyasada bulunan PCR tabanlı kitler bulaşın 2.-3. günü ile 20. günü aralığında yüksek hassasiyetle (≈ %100) tespit edebilme kabiliyetine sahip iken bu testler özel alet ekipman, laboratuvar ve uzman eleman gereksiniminden dolayı evde kullanılabilir bir platform niteliğinde değildir. Diğer yandan piyasada bireylerin kendilerini test edebileceği çok sayıda immunokromotografik kart testi niteliğinde serolojik tabanlı kitler bulunmaktadır. Bu kitlerin hızlı sonuç verebilmeleri, kolay ve evde kullanılabilir olmaları müşterilerin ilgisini cezbedip bir yere kadar (var/yok ve bağışıklık analizi) ihtiyaçlarını karşılayabilmektedir. Fakat bu tanı kitlerinin dezavantajları bulaşın erken evrelerinde kullanılamaması (6. güne kadar), hastalığın daha geç evrelerinde (9. günden 3. aya kadar) tanı ortaya koyabilmesi ve viral yük hakkında bilgi vermemesi olarak özetlenebilir. Ayrıca diğer insan koronavirüs tipleri olan HCoV-OC43 ve HCoV-229E ile enfekte olmuş hastalarda çapraz reaktiviteden dolayı yanlış pozitif sonuçlar vermesi ve bağışıklığı baskılanmış bireylerde (doğuştan, kronik hastalar, kanser hastaları, yaşlılar) yanlış negatif sonuçlar vermesi gibi sebeplerle serolojik kitlerin güvenilirlik oranı sınırlı olduğundan (% 89 – 99) hastanelerde birincil test olarak tercih edilmemektedirler.